சந்தி சிரிக்கும் சமச்சீர் கல்வி

சமச்சீர் கல்வியை தொடர வேண்டுமா வேண்டாமா அல்லது சமச்சீர் கல்வி திட்டத்த்தில் மாற்றங்கள் வேண்டுமா என்பது பற்றி ஆராய உச்ச நீதி மன்றம் அளித்த உத்தரவின் படி தமிழக அரசு சமீபத்தில் குழு ஒன்றை அமைத்தது.

இந்த குழுவில் இடம் பெற்ற ஒன்பது பேரில் மூவர் சென்னையில் பெரும்பாலும் மேல்தட்டு மக்களின் பிள்ளைகள் படிக்கும் CBSE  பள்ளிகளின் தாளாளர்கள்/நிர்வாகிகள். ஒருவர் DAV பள்ளியின் நிர்வாகி ஜெயதேவ், இன்னொருவர் பத்மா சேஷாத்திரி பள்ளியின் நிர்வாகி Y.G. பார்த்தசாரதி. மற்றொருவர் ஒரு தனியார்  மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளியின்  நிர்வாகி. 

சமச்சீர் கல்வியின் மூலம் பயன் பெறப்போவது பெரும்பாலும் அரசு பள்ளிகளின் மாணவர்கள்தான். அவர்களின் தரத்தை மேம்படுத்தவே அரசு இத்திட்டத்தை கொண்டுவந்தது. அப்படியானால் இந்த குழுவில் அரசு பள்ளிகளின் ஆசிரியர்களே உறுபினர்களாக சேர்க்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இதற்கு முதலில் எதிர்ப்பு  தெரிவித்தவர்களே மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி நிர்வாகிகள்தான். அப்படியிருக்க அரசு அமைத்த குழுவில் தனியார் மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி மற்றும் CBSE பள்ளியின் நிர்வாகிகளை குழுவில் இடம் பெற செய்தது மிக பெரிய  தவறு  மட்டுமில்லாமல் சமச்சீர் கல்வியை தடுக்க நடக்கும் ஒரு சதியாகவே  இதை  நான் பார்க்கிறேன்.  

இதையெல்லாம் விட இந்த ஜெயதேவும் Y.G. பார்த்தசாரதியும் யார்?  எத்தனையோ பேராசிரியர்கள், கல்வியாளர்கள் தமிழகத்தில் இருக்கும்  போது சாதாரண  குடும்பத்தை சேர்ந்த பிள்ளைகள் சேர்ந்து படிக்க  முடியாத இந்த பள்ளிகளின் நிர்வாகிகள் எப்படி சமச்சீர் கல்வியை பற்றி ஆராயும் ஒரு கமிட்டிக்கு உறுப்பினர் ஆக முடியும்? 

Y.G. பார்த்தசாரதி தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதாவுக்கு மிகவும்  நெருக்கம் என்பது ஊரறிந்த செய்தி. தனிப்பட்ட முறையில் அவரை பற்றி நான் இங்கு விமர்சிக்கவில்லை. ஆனால் தள்ளாத வயதில் தள்ளு வண்டியில்  வரும் நிலையில் உள்ள ஒருவரை கொண்டு வந்து இன்றைய சூழ்நிலைக்கு  ஏற்ற கல்வி முறை எது என முடிவு செய்ய சொல்வது எந்த வகையில் நியாயம்.  இவரெல்லாம் தமிழ் மொழியில் பேசுவதே அபூர்வம். இவரைக்கொண்டு  அடித்தட்டு மக்களின் கல்வி பயன்பாட்டை பற்றி கேட்டால்  பட்டுக்கோட்டைக்கு வழி கேட்டால் கொட்டை பாக்கு என்று சொன்ன  கதையாகிவிடும். 

இந்த கமிட்டியையே ஒரு கல்வியாளர் குழுதானே தேர்வு செய்திருக்க  வேண்டும். அதுவும் தமிழக அரசு சமச்சீர் கல்விக்கு எதிர்ப்பாக இருக்கும் போது. தமிழக அரசின் செயல் எப்படி இருக்கிறது என்றால், தொட்டியையும்  ஆட்டி விட்டுக்கொண்டு பிள்ளையையும் கிள்ளும் கதை என்று சொல்லுவார்கள். அப்படிதான் இருக்கிறது.    

கடைசியாக வந்த செய்தி: தமிழக அரசு விநியோகிக்க இருக்கும் புத்தகங்களில் உள்ள சில பக்கங்கள்  கிழிக்கப்படுவதும் சில பக்கங்களில் உள்ள பாராக்கள் அழிக்கபடுவதும்...  ஐயோ இந்த அரசியல்வாதிகள் திருந்தவே மாட்டார்களா? இதில் அய்யன்  திருவள்ளுவர் சிலை படம் போட்டிருக்கும் படத்தை மறைக்க ஸ்டிக்கர் வேறு ஒட்டுகிறார்கள் போலும்.

ஆண்டவனே வந்தாலும் கூட இந்த அரசியல்வாதிகளிடம் இருந்து  நாட்டை காப்பாற்ற முடியாது...

share on:facebook

அழகர் சாமியின் குதிரை - வெற்றிக்குதிரை

சமீபத்தில் வெளியான 'அழகர் சாமியின் குதிரை' பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. கடந்த சில வருடங்களாக இம்மாதிரி கிராமிய மனத்துடன் குறைந்த பட்ஜெட்டில் நல்ல திரைக்கதையுடன் குடும்பத்துடன் எல்லோரும் உட்கார்ந்து பார்க்குமளவு அவ்வப்போது படங்கள் வெளிவருவது மனதுக்கு ஆறுதலாக இருக்கிறது.

குறிப்பாக அழகர் சாமியின் குதிரையில் எல்லாமே நன்றாக அமைந்திருந்தது. கிராம கோவில் திருவிழாக்களை பல படங்களில்  காண்பித்திருந்தாலும் இதில் ஒரு திருவிழாவை நடத்துவதற்கு முன்  நடைபெறும் நன்கொடை வசூலில் ஆரம்பித்து அதன் பிறகு திருவிழாவிற்கு   வந்து சேரும் உறவுகளை காண்பிப்பது வரை அனைத்திலும் இயக்குனரின் ஈடுபாடு பளிச்சென்று தெரிகிறது.

படம் முழுவதிலும் ஹிரோ ஹீரோயின் பத்து வார்த்தைகளுக்கு மேல் பேசியிருந்தால் அதுவே அதிகம். காட்சிகளும் சூழ்நிலைகளுமே திரைகதையை வழிநடத்தி செல்கிறது. சுவிசிலும் ஸ்காட்லாந்திலும்  கதைக்கு  சம்மந்தமே இல்லாமல் கதாநாயகன், நாயகி ஆடிப்படுவதை  பார்த்து பார்த்து அலுத்து போயிருந்த நமக்கு சைக்கிளில் வைத்தே ஒரு பாடல் (காதல்) காட்சியை  படமாக்கியிருந்தது புதுமை அருமை.

இரண்டு ஹிரோக்களுமே கதைக்காக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள். இன்ச் இன்ச்சாக மேக்கப்பை ஏத்தி திரையில் பள பலப்பாகவே ஹிரோக்களை  பார்த்த நமக்கு திரையில் வரும் கிராமத்து இளைஞன் மற்றும்  இரண்டாவது ஹிரோவின் (குதிரையின் சொந்தக்காரர்) தேர்வு கதைக்கு மிகவும் பொருந்தி இருக்கிறது. கதாநாயகிகள் தேர்வும் அசத்தல். 

சோகம், வெறுப்பு, கிராமத்து சண்டை, காதல் என்று இயல்பாக போகும்  கதையில்  ஆங்காங்கே சிறிது நகைச்சுவையும் மூட நம்பிக்கைக்கு  எதிரான கருத்துக்களும் என்று கதை சிறிது கூட தொய்வில்லாமல் நகர்ந்து செல்கின்றன. 

உள்ளூர் காவல் தெய்வம் (குதிரை) சிலை காணாமல் போன பின் திடீரென்று ஊருக்குள் வரும் ஒரு நிஜ குதிரையை ஊர்க்காரர்கள் தங்கள் காவல் தெய்வமே உயிருடன் வந்துவிட்டதாக எண்ணி கொண்டாடும் நேரத்தில் நிஜ குதிரையின் சொந்தக்காரர் வந்து தன் குதிரையை மீட்பதே கதை.  இதில் குதிரை காணாமல் போனதால் நின்று போன அவரின்  திருமணமும் குதிரையை கிராமத்து மக்களிடமிருந்து மீட்க முயற்சிக்கும் இலைஞனின் காதலும் நிறைவேறியதா என்பதே மீதிக்கதை.

படம் பார்த்த பிறகும் பளிச்சென்று நினைவில் நிற்பவை.

#சின்னஞ்சிறு  குழந்தைகளை  வேலைக்கு அனுப்பும் போது பெற்றோர்கள் படும் வேதனை.

#கோவில் நன்கொடை என வரும்போது அவரவர்களும் தங்களால் கொடுக்க முடிந்த நன்கொடையை தரும் காட்சிகள்.

#மென்மையான தங்கள் காதலை ஊருக்கு பயந்து அடுத்தவர்களுக்கு தெரியாமல் கண்களாலேயே பேசிக்கொள்ளும் காதல் பாசை.

#தன் ஒரே சொத்தான பொதி சுமக்கும் கழுதை மீது அதன் சொந்தக்காரர் வைத்திருக்கும் பாசம்.

#காவல் தெய்வ குதிரை காணாமல் போக காரணமாக இருந்த உள்ளூர் சிற்பியின் வறுமை. 

#படத்தின் முடிவில் கதைக்கு ஏற்றவாறு மக்களின் மூடநம்பிக்கைக்கு வைக்கும் வேட்டு.

இளையராஜாவின் இசை அருமை. இயக்குனர் சுசீந்திரன் பாராட்டுக்குரியவர். படத்தில் வரும் இரண்டு (பெயர் தெரியாத - பிரபலமாகாத) ஹிரோக்கள் ஹிரோயின்கள்  மற்றும் நிஜ குதிரை என்று அனைவரும் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்கள்.

வாய்ப்பு கிடைத்தால் அவசியம் பாருங்கள். நல்ல படம். 

share on:facebook

சன் டி.வி. கொலை கொள்ளை செய்திகள்

சமீப காலமாக சன் டி.வி. செய்திகளை பார்த்தால் தமிழ்நாட்டில் எங்கும்  கொலையும் கொள்ளையும் விபத்துகளும் மட்டுமே நடந்துகொண்டிருப்பது  போல் ஒரு தோற்றம் தெரிகிறது. அரை மணி நேர செய்தியில் விளம்பர நேரம்  போக ஒரு பதினைந்து நிமிடங்கள் மட்டுமே செய்திகள் வாசிக்கப்படுவதில்  தற்போதெல்லாம் குறைந்தது இரண்டு கொலை மற்றும் திருட்டு விபத்து  செய்திகள் மட்டுமே தவறாமல் இடம் பெறுகின்றன. இது எல்லாமே  ஆட்சி மாற்றத்துக்கு  பிறகு ஏற்பட்ட மாற்றங்கள்.

இதில் கொடுமை என்னவென்றால் 2G ஸ்பெக்ட்ரம் விவகாரம் தினம் தினம் பற்றி எரிகின்ற போதும், உச்சக்கட்ட நெருப்பாக தி.மு.க. தலைவர்  கலைஞர் அவர்களின் மகளும் எம்.பியுமான கனிமொழி கைதாகி தொடர்ந்து  ஜாமீன் மறுக்கப்பட்ட போதும் அதை பற்றி ஒரு வரி செய்தி கூட சன்  தொலைக்காட்சியின் செய்திகளில் வருவதில்லை. பூனை கண்களை  மூடிவிட்டால் உலகமே இருண்டு விட்டதாக நினைக்குமாம். அது போல்  தான் இதுவும். 

இம்மாதிரி முக்கிய விஷயங்கள் எதுவும் வராமல் அங்கு  100 பவுன்  கொள்ளை. இங்கு ஒருவர் கொலை, இருவேறு விபத்துகளில்  என்று என்னமோ இதுநாள் வரை தமிழகத்தில் எங்குமே திருட்டோ  கொள்ளையோ  நடக்காதது போல் தொடர்ந்து செய்தி வெளியிட்டு  வருகிறார்கள். என்ன நியாயமோ  என்ன தர்மமோ. ஆளுக்கொரு சானல்  வைத்துக்கொண்டு ஒன்று அறிக்கை  வசிப்பது போல் (ஜெயா டி.வி.) அல்லது  மூச்சுக்கு முன்னூறு தடவை காப்டன்  காப்டன் என்று காப்டன் டி.வியில் (வடிவேலு சொன்னதுபோல் எதற்கு  காப்டனாக  இருந்தாரோ)  வெறுப்பேத்துகிறார்கள். நல்ல வேலை வசந்த்  டி.வி., சிலம்பு டி.வி எல்லாம் பார்க்கும் வாய்ப்பு எனக்கு கிட்டவில்லை.  இல்லையென்றால்  அவ்வளவுதான்.            

அதே போல் ஒவ்வொரு கட்சி ஆட்சிக்கு வரும் போதும் என்னமோ அரசை குத்தகைக்கு எடுத்தது போல் ஆளும் கட்சி அதரவு/நடத்தும் டி.வி. சானல்களுக்கு மட்டும் முதலமைச்சர் மற்றும் முக்கிய அதிகாரிகள் பேட்டி கொடுப்பது, அரசு விளம்பரங்கள் அதிகம் கிடைப்பது என்று இந்த சானல் தொல்லைகள் தாங்க முடியவில்லை. 

ஒரு காலத்தில் தூர்தர்சன்  அரசாங்க செலவில் செய்து கொண்டிருந்த சேவையை (சோப்பு போடுவதை) இப்போது தனியார் தொலைகாட்சிகள் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அரசு தொலைகாட்சிக்கும் தனியார் தொலைகாட்சிக்கும் இது தான் வேறுபாடு. நமக்கு உண்மையை தெரிந்து கொள்ள கால விரயம். அதாவது இரண்டுக்கு மேற்பட்ட தொலைக்காட்சியை  பார்த்தால்தான் உண்மையை தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது.  

ம்ம்... கருத்து சுதந்திரம், பேச்சு சுதந்திரம், பத்திரிகை சுதந்திரம் என்பது எல்லாம், அவர்களுக்கு சாதகமாக உள்ளதை பேசுவதற்கும் சொல்வதற்கும் அதே சமயம் அவர்களுக்கு பாதகமானவற்றை மறைப்பதற்கும் உள்ள சுதந்திரத்தை குறிப்பது தான் போலும்.

share on:facebook

குறுக்கு சந்தில் இருந்து அமெரிக்க குடியுரிமை

இது முற்றிலும் உண்மையான என்னுடைய நெருங்கிய உறவினரின் வெற்றிப்பாதையை விவரிக்கும் ஒரு சிறிய தொகுப்பு.

இன்று பெருமளவில் அமெரிக்காவில் நல்ல சம்பளத்துடன் கவுரவமான வேலை பார்ப்பவர்களில் இந்தியர்களும் அடக்கம். இது எல்லாவற்றுக்கும் காரணம் நம்முடைய கடுமையான உழைப்பும் நமக்குள் ஏற்படுத்திக்கொள்ளும் லட்சியமே ஆகும்.

அப்படித்தான் என் அத்தை பையனும் ஒரு சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்து தன் சொந்த உழைப்பினாலும் முயற்சியினாலும் ஒரு குறுக்கு சந்தில்  குடிசை வீட்டில் தன்னுடைய பள்ளிப்படிப்பை தமிழ் வழி வழிக்கல்வியில்  பயின்றவர் இன்று அமெரிக்காவில் குடியுரிமை பெற்று தனக்கென்று  ஒரு இரண்டு மாடி சொந்த பங்களாவில் மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுடன் அவருக்கு அவரின் மனைவிக்கு என்று தனித்தனி உயர் ரக கார்களுடன்  அனைத்து வசதிகளுடன் வாழ்ந்து  வருகிறார். 

இதற்கு எல்லாம் காரணம், அவருடைய திட்டமிடலும் லட்சியத்தை அடைய  அவர் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சியும் தன்னம்பிக்கையும் தான். அரசு பள்ளியில் தமிழ் வழியில் பத்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படித்தவர் பிறகு அரசு  I.T.I. யில்  டிப்ளமோ முடித்தார். தன்னுடைய திறமையால் சென்னையில் ஒரு பிரபலமான தொழிற்சாலையில் சாதாரண வேலையில் முதலில் அமர்ந்தார். அப்போதே தொலைதூர கல்வியில் நேரடியாக ஒரு முதுநிலை பட்டடத்தை பெற்று தன்னுடைய தகுதியை வளர்த்துக்கொண்டார்.

நன்கு தொழில் கற்றுக்கொண்ட நிலையில் தன்னுடைய வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டு தன் சொந்த செலவில் மலேசியா சென்றவர்  ஓரிரு வருடங்களில் அந்த வேலையையும் விட்டுவிட்டு  அன்றைய  தினத்தில் தனது அனுபவத்தை வைத்து தானே அடுத்த நல்ல  கம்பெனியில்  கூடுதல் சம்பளத்தில் வேலையில் சேர்ந்தார். 

அவரிடம், "சரி, அங்கிருந்து நீங்கள் எப்படி அமெரிக்க வந்தீர்கள் என்று  கதையை கேட்டால்", சரி, வெளிநாட்டிற்கு வந்து ஒரு நல்ல வேலையிலும்   இருந்தாகிவிட்டது. இனி உலகத்தில் இதை விட எது நல்ல நாடு  இருக்கிறது என ஆய்வு செய்தேன். எனக்கு ஆஸ்திரேலியாவும் அமெரிக்காவும்  கண் முன் தெரிந்தது. உடனே ஆஸ்திரேலியாவிற்கு வேலை தேட முடிவு செய்தேன். அதே போல் என்னுடைய தகுதிக்கும் அனுபவத்திற்கும் தகுந்த வேலை கிடைத்தது. உடனே மலேசியாவிலிருந்து ஆஸ்திரேலியா குடி  பெயர்ந்தேன். அந்த நேரத்தில் எனக்கு மலேசிய   PR ம் இருந்தது என தொடர்ந்தவர், ஆஸ்திரேலியா வந்த பிறகு எனக்கு திருமண  ஏற்பாடுகள் நடக்க ஆரம்பித்தன. எனக்கு மனைவியாக வருபவரும் என்னை  போல் நல்ல உழைப்பாளியாகவும்    லட்சியம் உடையவராகவும் இருக்க  வேண்டும் என நினைத்தேன்.

அதே போல் நான் பார்த்த ஒரு பெண் நர்சிங் படித்து விட்டு அமெரிக்கா போய் வேலை பார்க்க வேண்டும் என்பதை குறிக்கோளாக கொண்டு அதற்காக நான்கு  வருடங்களாக தொடர்ந்து முயற்சி செய்து கொண்டுள்ளது என்னை  கவர்ந்தது. உடனே அந்த பெண்ணிடம் நான் ஆஸ்திரேலியா குடியுரிமை வாங்கிவிட்டேன்.  திருமணமான பின் உன்னை ஆஸ்திரேலியா அழைத்து  செல்கிறேன்.  உனக்கு சம்மதமா என கேட்டேன். ஆனால் அவர் அதற்கு  ஒத்துக்கொள்ளவில்லை.  என்னுடைய கனவு நான் அமெரிக்காவிற்கு செல்ல வேண்டும் என்பதே.  அதனால் நான் ஆஸ்திரேலியா வரமாட்டேன் என்று நான் சிறிதும்  எதிர்பார்க்காததை பதிலாக தந்தார். ஆகா,  இதுதான் நமக்கு ஏத்த  பெண் என்று, சரி இப்போது என்னுடன் ஆஸ்திரேலியா வா. அங்கிருந்து  மீண்டும்  அமெரிகாவிற்கு நீ முயற்சி செய். கிடைத்தால்  இருவரும்  செல்வோம் என சமாதானப்படுத்தி ஒரு வழியாக என் திருமணம் நடந்தது.       

திருமணமான சில வருடங்களிலேயே ஆஸ்திரேலியா குடியுரிமை இருந்ததால் சுலபமாக அமெரிக்கா விசாவும் விரைவில் கிரீன் கார்டும் கிடைத்தது. நாங்கள் விரும்பின வாழ்க்கை கிடைத்து நன்றாக வாழ்கிறோம். இவ்வளவு வசதிகள் இங்கு அனுபவித்தாலும் என் குழந்தைக்கு பத்து/பதினைந்து வயதாகும் போது நங்கள் இந்தியா சென்று விட தீர்மானித்துள்ளோம் என முடித்தார்.

என்னுடைய பல வருட அமெரிக்கா இங்கிலாந்து வாசத்தின் போது என்னுடன் வேலை பார்த்த அமெரிக்கரோ ஆங்கிலேயரோ, அவர்களின்  வீடு கூட அவ்வளவு வசதிகளுடன் நான் பார்த்ததில்லை. ஆனால் சாதாரண  குடிசை வீட்டில் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்த என் உறவினர் இன்று கழுத்தை  சுளுக்க வைக்கும் உயர்ந்த பங்களா, பின்பக்கம் தோட்டம் மற்றும் லான்,  சினிமாவில் காண்பிப்பது போல் ஒரு மாஸ்டர் பெட்ரூம்,   விருந்தினர்களுக்கு என்று இரண்டுக்கும் மேற்ப்பட்ட தனி தனி பெட்ரூம் என சகல வசதிகளுடன் அமெரிக்காவில் வாழ்கிறார் என்றால். அப்பப்பா, என்ன  ஒரு வளர்ச்சி. ஒரு கிராமம் போன்ற நகரத்திலிருந்து எந்த ஒரு ஆதரவும் இல்லாமல் தன சொந்த திறமையும் நம்பிக்கையையும் வைத்து இந்த அளவிற்கு வளர்ந்த என் அத்தை மகனை என்னால் மனமார பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை.

கணவு காணுங்கள். காலம் வசப்படும்.

share on:facebook

உயர் கல்வி கற்க உதவிக்கரம் கேட்கும் ஏழை மாணவி - முடிந்தால் உதவுங்களேன்.

திருப்பூர்: பிளஸ் 2 பொதுத்தேர்வில், 1,200க்கு 1,136 மதிப்பெண் பெற்றிருந்தாலும், படிக்க வசதி இல்லாததால் பனியன் தொழிலாளியாக வேலை செய்து வருகிறார், மாணவி ரேமகாவதி. இவரது கல்விக்குஉதவினால், கம்ப்யூட்டர் இன்ஜியராவேன் என கூறினார்.


பிளஸ் 2 பொதுத்தேர்வு முடிவு நேற்று வெளியிடப்பட்டது. தேர்ச்சி பெற்ற மாணவியர் பெற்றோருடனும், பள்ளிகளில் சக தோழிகளுடனும் சந்தோஷத்தை உற்சா கமாக பகிர்ந்து கொண்டனர். ஆனால், அதிக மதிப்பெண் பெற்றும், 10 நாட்களுக்கு முன் தந்தை இறந்த சோகத்தில், சம்பாதித்தால் தான் குடும்பத்தையே காப்பாற்ற முடியும் என்ற நிலையில்; பள்ளியை மறந்து, பனியன் நிறுவனத்தில் வேலை செய்து கொண்டே, தேர்வு முடிவை அறிந்து, சக தொழிலாளர்களிடம் சந்தோஷத்தை பகிர்ந்து கொண்ட மாணவியும், திருப்பூரில் உள்ளார் என்பதை அறிந்து, எம்.எஸ்., நகரில் உள்ள பனியன் நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்து வந்த ரேமகாவதியை சந்தித்தோம்.

சந்தோஷத்தை பகிர்ந்து கொள்ள, தந்தை இல்லையே என அழுதபடி, அவர் கூறியதாவது: திருப்பூர் பாப்பநாயக்கன் பாளையம் பவானி நகர் முதலாவது வீதி 3/1 விஜயா இல்லத்தில் வசித்து வருகிறோம். அப்பா மனோகர்; அம்மா ரோஜா; பனியன் நிறுவனத் தில் தொழிலாளி. ஏழ்மையான குடும்பத்தில் பிறந்ததால், மேட்டாங்காடு நகராட்சி பள்ளியில் ஆரம்ப கல்வி முதல் 10ம் வகுப்பு வரை படித்தேன். பத்தாம் வகுப்பு பொதுத்தேர்வில் 455 மதிப்பெண் பெற்றேன். அடுத்து படிக்க வசதியில்லாமல் இருந்த நிலையில், கோபி கம்பன் மெட்ரிக் பள்ளி நிர்வாகத்தினர் சொந்த செலவில் படிக்க வைப்பதாக கூறி அழைத்துச் சென்றனர்.சாதிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் படித்தேன். பெரிய கம்ப்யூட்டர் இன்ஜினியராக வேண்டும் என்பதே எனது லட்சியமாக இருந்தது. எனது தந்தை மனோகர், இருதய நோயால் பாதிக்கப் பட்டு, மருத்துவத்துக்கு வழியில்லாமல் கடந்த 10 நாட்களுக்கு முன் இறந்து விட்டார்.

பிளஸ் 1 படிக்கும் தம்பி மோகன், குறைந்த சம்பாத்தியம் உள்ள தாய் என இருந்த எங்கள் குடும்பத்துக்கு ஆதரவாக எனது தாயின் சகோதரர் ஜோதிராமன் உள்ளார். அவர் வீட்டில் தற்போது வசிக்கிறோம். அப்பாவும் இறந்த நிலையில், குடும்பத்தை காப்பாற்ற சம்பாதித்தாக வேண்டும் என்ற நிலையில் பனியன் கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறேன்.தமிழ் பாடத்தில் 189, ஆங்கிலத்தில் 179, இயற்பியல் 199, வேதியியல் 196, கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் 192, கணித பாடத்தில் 181 என 1,136 மதிப்பெண் பெற்றுள்ளது தெரியவந்தது. ஆனால், சந்தோஷத்தை பகிர்ந்து கொள்ள தந்தை இல்லை; தொடர்ந்து படிக்க வசதியும் இல்லை. கம்ப்யூட்டர் இன்ஜினியராக வேண்டும் என்பதே எனது விருப்பம், என்றார்.

இவர் வேலை செய்யும் பனியன் கம்பெனி உரிமையாளர் பிரைம் மோகன்குமார், தன்னால் இயன்ற உதவி அளிப்பதாக கூறியுள்ளார். உதவும் எண்ணம் உள்ள இதயங்கள், தொடர்பு கொள்ள 93442 - 00281.

நன்றி: Dinamalar.com

//என்னால் முடிந்த உதவியை செய்து விட்டு உங்களுடன் மீண்டும் பகிர்கிறேன் - ஆதிமனிதன்//

share on:facebook

தமிழன் ஏங்கும் இலவசம்

நம்ம ஊர்ல கவுன்சிலரே ஏன் பஞ்சாயத்து போர்டு உறுப்பினர் கூட டாட்டா சுமோவில் போகிறார் என்றால் அந்த பணம் வசதி எல்லாம் எங்கே இருந்து வந்தது. எல்லாம் நாம் கட்டும் வரிப்பணத்தில் ஊழல் செய்தும் நாம் கொடுக்கும் லஞ்ச பணமும் தான். அதனால் தான் வருவாய் இன்றி தவிக்கும் மாநகராட்சிகளும் பஞ்சாயத்து போர்டுகளும் தரமான கல்வியை கொடுக்க வசதிகள் இன்றி தவிக்கின்றன.

அமெரிக்காவில் பப்ளிக் ஸ்கூல் என்று சொல்லக்கூடிய அரசு பள்ளிகள் பெரும்பாலும் உலகத்தரத்தில் இருக்கும். அங்கு நூலகமோ, உணவகமோ  கம்ப்யூட்டர் வசதிகளோ இல்லாத பள்ளிகளே இல்லை எனலாம். இதே வசதிகளை  நம் நகராட்சிகளும் செய்து தர நம் நாடு ஒன்றும் பணக்கார நாடாய் இருக்க  வேண்டிய அவசியமில்லை. எல்லோரும் ஒழுங்காக வரி  கட்டி  அதை ஊழலின்றி  முறையாக செலவு  செய்தாலே குறைந்தது  சென்னை போன்ற பெரு நகரங்களில் நல்ல  கல்வியை அரசு வழங்கலாம்.  குறிப்பாக அரசு மற்றும் தனியார் நிறுவன  ஊழியர்கள் கட்டும் ப்ரோபசனல்  டாக்ஸ் போன்றவை அங்குள்ள நகராட்சிகளுக்கு தான் போகின்றன.

இங்குள்ள பப்ளிக் ஸ்கூல்கள் நல்லபடியாக இயங்குவதற்கு காரணம், அந்தஸ்து வசதி நிலைகள் தாண்டி ஒரு குறிப்பிட்ட நகரத்தில் வசிக்கும்  மக்கள் அனைவரின் குழந்தைகளும் அங்குள்ள அரசு பள்ளிகளிலேயே  படிப்பதுதான். இங்கு தனியார் பள்ளிகளில் தங்கள் குழந்தைகளை சேர்க்கும் பெற்றோர்கள் மிகவும் குறைவு(வசதி இருந்தும் கூட).

அமெரிக்காவில் உள்ள எந்த நகரமாகினும் அங்குள்ள கம்யுனிட்டி என்று  சொல்லப்படுகின்ற அங்குள்ள லோக்கல் மக்களின் எல்லா குழந்தைகளும்  அருகில் உள்ள பப்ளிக் ஸ்கூலில் படிப்பதால் அவர்கள் கட்டும் வரிகள்  எவ்வாறு செலவிடப்படுகிறது என்பதை அவர்களே நிர்ணயிப்பது  மட்டுமில்லாமல் அதை முறையாக கண்காணிக்கவும் செய்கிறார்கள். 

தெரியாதவர்களுக்கு ஆச்சிரியமாக இருக்கும். அவ்வளவு வசதிகள்  வழங்கியும் அமெரிக்க பப்ளிக் ஸ்கூலில் எங்கும் கட்டணம் என்று ஒரு டாலர் கூட வசூலிப்பதில்லை.  விண்ணப்பபடிவத்திற்கு கூட. 

புத்தககங்கள் எழுதுவதற்கு நோட்டு  (பெரும்பாலும்) கூட பள்ளிகளிலேயே  வழங்குகிறார்கள். அந்த வகையில்  ஒரு சென்ட்(பைசா) கூட  செலவழிக்காமல் ஒரு குழந்தைக்கு  12 ஆண்டுகள்  தரமான கல்வியை கொடுக்க முடிகிறதென்றால் அதை விட ஒரு  பெரிய சுமை குறைவு   பெற்றோர்களுக்கு வேறு எதுவாக இருக்க முடியும். இந்தியாவில் சாதாரண பள்ளிகளுக்கு கூட வருடத்திற்கு  அரை லட்சத்தை கட்டணமாக  கட்ட வேண்டிய சூழ்நிலையில் பொழைக்க வந்த  இடத்தில் பள்ளி கல்வி  செலவை அறவே இல்லாத சூழ்நிலையை தந்திருக்கும்  அமெரிக்க அரசுக்கும்  அவர்களின் முறையான உள்ளூர் சட்ட திட்டங்களுக்கும் ஒரு சல்யூட்.        

நமக்கு தற்போது கிடைத்து வரும் ஆடம்பர இலவசங்களும், வோட்டுக்கு நோட்டு கலாச்சாரமும் நிற்கும் வரை தரமான கல்வி போன்ற அத்தியாச இலவசங்கள் நமக்கு கிடைப்பது சிரமமே.

 

share on:facebook

ஹீரோ - வில்லன் - டைரக்டர் காமெடி கூட்டணி.

சே, தேர்தல் முடிந்தாலும் இந்த "கூட்டணி" ஞாபகம் வந்து தொலைக்கிறது. சமீபத்தில் நான் மிகவும் ரசித்த காமெடி...

என்னதான் காமெடியாக தெரிந்தாலும், ஹீரோ வில்லன் சான்ஸ் கேட்டு வரும் இருவரின் முகத்திலும் தெரியும் தன்னம்பிக்கையும், அதற்காக அவர்கள் தங்களையே மறந்தவர்களாக தங்கள் கனவு கதாபாத்திரமாக மாறிவிட்ட அவர்களின் விடா முயற்சியும் என்னால் காமெடியையும்  தாண்டி இதை ஒரு தன்னம்பிக்கைக்கு எடுத்துக்காட்டாக தான்  பார்க்க முடிகிறது.

share on:facebook